Nog een week stage te gaan!

Hoi allemaal!

Het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer;) Mijn laatste stageweek is vandaag begonnen. Zaterdag ga ik naar Douala om Martijn op te pikken en dan beginnen we met reizen. Heb er echt heel veel zin in! Maar, eerst even een update van de gebeurtenissen hier bij het ziekenhuis;)

Deze week is er bij het ziekenhuis niet zo heel veel bijzonders op ons pad gekomen. Wel zijn Yvon, Anna en ik dinsdag naar een gastgezin gegaan hier iets hoger in de bergen, vlakbij het ziekenhuis. Dit was een erg leuke ervaring! We hadden een mooie kamer, hebben veel Skip-bo gespeeld met de familie (we geven dit ook kado morgenmiddag), kregen lekker eten en hebben zelfs een keer met de familie samen gekookt op het open vuur buiten! Het eten smaakte goed en om het vuur zitten gaf echt zo’n camping en zomergevoel, erg gezellig!:) Ik wilde eigenlijk kijken of ik als ik straks met Martijn nog weer hier in Akum kom, we in dit gastgezin kunnen verblijven. Ik denk dat Martijn dit ook erg leuk zal vinden! Morgen maar even overleggen…

We hebben een nieuwe sister in het ziekenhuis, sister Ndidi. Zij pakt de boel even flink aan, wil dat iedereen op tijd komt en de juiste kleding draagt en allemaal dat soort dingen. Erg grappig om te zien, want dit is wat meer wat wij gewend zijn in Nederland;) toch ga je ook hier bepaalde dingen wel waarderen hoor, misschien dat als ik straks weer terug ben, ik Nederlanders wel héél erg efficiënt, veeleisend en gehaast vind;) Ach ik moet sowieso vast wel wennen, dus dat komt wel goed!

Deze week hebben we, omdat dr. Phileman door had dat we eigenlijk wel graag wat wilden doen, zelf een anamnese afgenomen en lichamelijk onderzoek gedaan bij een patiënt. Ook moesten we een behandelplan opstellen. Dit zouden we vanaf nu elke dag of om de dag doen, maar uiteraard (volgens Kameroeneze gewoontes) liep dat wel allemaal weer anders dan gepland. Het is dus bij deze ene patiënt gebleven. Maar, wel leuk om even op deze manier een beetje zelfvertrouwen te ontwikkelen wat betreft je kennis en skills;) En tijdens mijn co-schappen zal ik dit toch vaak genoeg doen, dus zo erg is het ook niet. Bovendien zijn hier differentiaal diagnoses en behandelschema’s allemaal anders, dus ik weet ook niet in hoeverre we dit toe kunnen passen in Nederland.

Woensdag zijn we met z’n allen een dag de general hospital in Bamenda gaan bezoeken. Dit is wel duidelijk een stuk groter (zo’n 250 bedden ipv nog geen 70) en veel ruimer gebouwd en echt ingedeeld in afdelingen. Bijzonder is dat er heel veel groen tussen de gebouwen zit. Sowieso zijn hier de ziekenhuizen verdeeld over verschillende gebouwen die echt los van elkaar staan, dus niet zoals in Nederland allemaal in één steriel gebouw. Ook hadden ze in dit ziekenhuis echte chirurgen, wat natuurlijk altijd beter is dan een zaalarts die operaties doet. Er hangen ook overal klamboe’s, wat in principe natuurlijk goed is, maar dan moeten ze wel gebruikt worden en dat is vaak niet zo… Ook hebben ze hier in het ziekenhuis een bloedbank, waar het ziekenhuis in Akum dus ook bloed vandaan haalt als ze geen donoren kunnen vinden. Er was een echte kraamafdeling met een soort couveuses en ook blauwe lampen. We zagen een baby’tje dat met 32 weken geboren was, ik weet niet of ze die in Akum in leven hadden kunnen houden!
Wat erg opviel was een gloednieuw gebouw tussen alle andere gebouwen in, speciaal voor nierdialyse. De nieuwste apparatuur en een gebouw wat je ook in Nederland had kunnen vinden. Het leek net een soort ufo tussen al het andere in. Er hingen ook grote tv-schermen om de patiënten te vermaken… misschien hadden ze dat geld beter ergens anders voor kunnen gebruiken. Heel gek om dit hier ineens te vinden.

We hebben in dit ziekenhuis een paar patiënten gezien die echt iets totaal anders hadden dan we in Akum ooit hebben gezien. Zo was er een patiënt met keloïd, een soort hypertrofische aandoening waarbij overtollig littekenweefsel wordt aangemaakt, wat maar blijft groeien. Deze man had brandwonden gehad en toen stak deze aandoening ineens de kop op. Ik weet niet precies wat het is, maar het schijnt vooral bij negroïde mensen voor te komen. Eigenlijk zijn het goedaardige tumoren. Deze man zat er helemaal onder, in z’n nek had hij enorm dikke plakken. Omdat de plekken door blijven groeien, kun je ze alleen maar wegsnijden om te voorkomen dat ze voor teveel hinder zorgen, maar ze komen dan gewoon weer terug (je maakt immers wonden). Verschrikkelijk! Ook was er een jongetje van drie met een schotwond. Zijn buurman was met een pistool vlak naast hem bezig geweest en daarbij ging het mis; het schoot het jongetje in zijn onderbeen. Het bot was gebroken, maar verder nog redelijk intact en de wond was schoon (geen infectie), dus dat scheelde. Maar toch, zielig hoor! Verder was er nog een man van 27 jaar met een enorme ascitesbuik door levercirrose. Hij was elders geopereerd, maar ze konden de wond niet sluiten, want dan zou binnen de kortste keren die buik weer helemaal opzwellen. Zoals gezegd doen ze hier geen transplantaties en dus werd deze man alleen maar palliatief behandeld. Verschrikkelijk zeg, zo jong en dan zo ziek, gewoon niet wetend wanneer je eraan zult overlijden. We weten niet waardoor hij levercirrose had; kan alcohol zijn, maar kan ook hepatitis zijn bijv. Ten slotte hebben we nog een man gezien die een amputatie van het onderbeen had gehad. Toen ik achteraf vroeg waarom, bleek dat hij gangreen (koudvuur) had gehad. Tja, als je daar niets aan doet, zit het zo in je hele lichaam en ga je eraan onderdoor… dus amputatie is de enige oplossing!

In het ziekenhuis hebben we ook nog gepraat met twee Duitse artsen die daar al 8 maanden zaten en nog een half jaar zouden blijven. Zij leiden een project, het Esther-project, dat probeert de situatie van HIV-patiënten te verbeteren, zowel in behandeling als hun positie in de maatschappij: een erg mooi streven! Donderdag zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan om nog een meeting hierover bij te wonen. Erg interessant, we hebben wat meer geleerd over HIV en opportunistische infecties zoals tuberculose (infecties die optreden omdat het immuunsysteem niet goed werkt). Ook hebben we daarna nog een tijdje met één van de artsen gevraagd over zijn ervaringen hier in Kameroen en elders over de wereld.

Oja, er zouden vorige week nog twee meiden komen, maar die zitten inderdaad in Foumbot. Anna weet nog niet wat ze nu gaat doen, aangezien komend weekend zo ongeveer iedereen naar huis gaat of gaan reizen. Misschien dat ze naar Foumbot gaat en dat zou betekenen dat hier niemand meer is als Martijn en ik hier weer zijn. Maar, misschien komen die meiden ook wel hier naar Akum. We zullen het zien… We vermaken ons sowieso wel .

Zaterdag zijn we naar een bekende van familie van Anna geweest, die in Bamenda woonde. Wat een auto, wat een huis, wat een eten! Dit was duidelijk de hogere klasse Kameroenezen. We waanden ons in de auto echt een beetje Europa;) Het eten was heerlijk en we hebben een erg leuke middag gehad! Deze dag was ook de laatste dag bij het gastgezin, die avond hebben we weer in het ziekenhuis geslapen. Wel zijn we zondag nog met Frieda (de moeder) en Nadia (dochter) naar de kerk geweest in onze Afrikaanse jurken, erg leuke dienst, was gezellig! Morgen gaan we dus nog even naar hun toe, samen met Gijs, de vriend van Yvon, die vandaag aankomt. Dan geven we hen wat geld en Skip-bo;) Zullen ze vast heel blij mee zijn! Gisteren heb ik verder nog gewoon lekker in de zon zitten puzzelen, dit keer wel met zonnebrand op, dus ik ben niet weer verbrand;) Heerlijk relaxen dus!

Nou, dat was het wel weer een beetje voor vandaag. Volgens mij heb ik zowel medische als niet-medische dingen verteld, dus voor ieder wat wils;) Ik hoop dat jullie zo weer een beetje een beeld hebben gekregen van mijn leventje hier;) Nog een weekje en dan gaan we reizen! Ik denk dat ik tegen die tijd nog wel een verslagje schrijf of een mailtje stuur of bel met wie dat dan ook wil;) Tijdens het reizen zal dat wel wat lastiger worden.. we zullen zien;) Nog ruim 3 weekjes en dan ben ik weer terug in NL! De tijd gaat nu wel snel, maar heb erg veel zin jullie allemaal weer te zien, dus wat dat betreft vind ik het tegen die tijd ook niet erg weer terug te gaan. Maar uiteraard eerst even heerlijk vakantie vieren met Martijn:)

Tot snel!
Liefs, Anke
PS: Zowel Yvon (blogger) als Anna (waarbenjij) hebben een blog, dus daar kunnen jullie misschien nog meer foto’s vinden en verhaaltjes over de afgelopen week in het gastgezin!