Week 5!

Hallootjes!

Hier weer een verhaaltje van mij:)
Toen ik de na het vorige verslagje terugkwam van het internetcafé was de geit nog niet geslacht… Ik kon het niet aanzien, dus heb niet gekeken. Heb wel even gekeken toen ze m al helemaal aan het ontleden waren. Toen het uiteindelijk in stukken op een schaal lag, was het ineens gewoon weer vlees. Ze hadden de bbq pas tegen half 10 klaar (bbq’en op hout!), dus aten we pas erg laat. Wonderbaarlijk genoeg smaakte het goed! Leek een beetje op lamskoteletjes, ben ik niet enorm fan van, maar kan prima zo;) Wel lekker om weer even vlees te eten!

Donderdag was er een nieuwe dokter in het ziekenhuis, een jonge, maar erg goede dokter. Hij deed zijn consult veel meer op de manier zoals wij het in Nederland leren, dus ik herkende in ieder geval een stuk meer:) Ik hoop nog veel meer met deze dokter te kunnen meelopen en veel van hem te kunnen leren!

’s Middags zijn we naar het weeshuis gegaan waar de andere meiden zondag al heen waren gegaan. De rit er naartoe was op zichzelf al heel bijzonder. Ontzettend mooie natuur gezien en de rit van de grote weg af was erg… hoe zal ik het zeggen… hobbelig. Zeur in Nederland vooral niet om de drempels, want hier hebben ze alleen maar kuilen! We hebben ons absoluut niet onveilig gevoeld, maar wel erg gelachen om sommige dingen. De chauffeur wist wel precies wat hij deed en hoe hij de kuilen e.d. moest trotseren, dus das fijn :)

Het weeshuis zelf was bijzonder. Het lag vrij ver van omliggende dorpjes af, midden in de bergen. Er woonden zo ongeveer 60 kinderen, een priester en zijn vrouw zorgden voor hen. Ze hadden hun eigen moestuinen, dieren en waterput. De kinderen waren of wees of achtergelaten door hun ouders en deelden slaapkamers, maar het zag er allemaal behoorlijk degelijk uit. Het is ontzettend bijzonder om te zien hoe deze kinderen blij kunnen zijn met de weinige dingen die ze hebben. Dat is hier sowieso heel bijzonder om te zien, want je ziet het overal hier in Kameroen. Anna had de vorige keer haar springtouw hier achtergelaten en daar waren ze erg blij mee. Ook met de bellenblaas en de ballonnen die wij hadden meegenomen trouwens. Ik heb zeker respect voor de mensen die voor deze kinderen zorgen, evenals voor de oprichtster, die uit Amerika komt, haar leven daar heeft opgegeven voor de kinderen hier en die zorgt voor de financiële steun. Bijzonder hoe gepassioneerd iemand hiermee bezig is, super!

’s Avonds zijn we op stap geweest naar club Azam, de meest chique club in Bamenda. Dit was de laatste avond voor Irma, Anne-Floor, Hayang en Marijke hier! Met z’n 16en in 3 auto’s vertrokken, met dezelfde mensen in 2 auto’s terug, erg leuk;) We hebben een geweldig gezellige avond gehad! Godzijdank hadden de chauffeurs niets gedronken, dit hadden we ook zo geregeld. We voelden ons dus gewoon veilig, ook al was het midden in de nacht:)

Vrijdag was het tijd de andere meiden uit te zwaaien. Raar hoor, dat zij nu inmiddels alweer in Nederland en ik hier nog 5 weken zit! Maar, ook wel weer leuk, ondanks dat ik thuis mis af en toe.
Verder weinig gedaan deze dag. We zouden nog naar een voetbalwedstrijd gaan, maar konden geen geschikt vervoer geregeld krijgen. In plaats daarvan zijn we gewoon met z’n allen de stad in gegaan, lekker geluncht daar! Op de weg terug hebben we een mooie zonsondergang gezien! ’s Avonds lekker gegeten. Ik mis het vlees steeds minder, net als dat ik gewend ben aan het verkeer hier en het opgepropt zitten, dat er bij hoort. Het voelde zowaar vreemd aan om alleen op een bijrijdersstoel te zitten! ’s Avonds voor het eerst m’n Afrikaanse jurk aangedaan!

Zaterdag was er een feest voor de begrafenis van de landlord van een paar zusters hier. Zoals gewoonlijk weer 4 uur later begonnen dan gepland, maar ok;) Had m’n lange jurk weer aangetrokken, dat vond ik wel toepasselijk! We zijn tijdens het wachten nog even bij Frieda langs geweest, de moeder van het gastgezien waar Marijke, Anne-Floor en Saskia ook een week hebben gezeten. Toen hebben we afgesproken dat ik toch ook nog even 5 dagen daar blijf, als Anna en Yvon er ook zitten! Ben benieuwd hoe dat gaat…

Een begrafenis hier duurt 3 dagen: de eerste dag is de begrafenis zelf, de tweede dag is er een groot feest ter ere van het leven van de overledene (zoals deze zaterdag) en de derde dag is alleen voor de familie. Dan komt iedereen bij elkaar, bespreken ze samen de misverstanden en ruzies binnen de familie en lossen deze op en drinken dan vervolgens hier op. Eigenlijk best een mooie manier om een begrafenis af te sluiten: het gemoedelijk uiteen gaan van de familie. Na deze 3-daagse ceremonie is er een rouwperiode van 6 of 12 maanden. Dit laatste geldt vooral voor de eerstegraads bloedverwanten. De rouwenden kunnen ervoor kiezen in deze periode alleen maar zwarte of alleen maar witte kleding te dragen. Na deze maanden van rouw dragen ze dan weer hun gewone kleding. Dit is dus allemaal heel anders dan in Nederland, maar wel een mooi gebaar richting de overledene!
Maar dat feest, wat een happening zeg! Heel veel geweerschoten, muziek en dansen, allemaal verschillende groepen mensen met hun eigen kledij, maskers en veel meer van dit soort dingen. En niet te vergeten: bier en eten! Nee, dit is geen rouwfeest, maar een écht feest. Iedereen eert op zijn/haar eigen manier de overledene, in de meeste gevallen door te dansen samen met hun ‘tribe’/dorp. We hebben ook een aantal zusters uit het ziekenhuis gezien, allemaal in een groene gekleurde jurk. Wat een cultuur! Mooi om dit van zo dichtbij mee te maken. Het is zo enorm anders dan in je ooit in Nederland zult zien, zoveel mensen bij elkaar (ik gok zo’n 500), zo aan het feesten en af en toe even bidden bij een gedenkplaats voor de landlord. En dan was dit kennelijk nog een kleine begrafenis, zo hebben we gehoord. Op een gegeven moment werden we gevraagd mee te dansen en hebben we van één tribe de kleren aangekregen en zijn we mee gaan doen. Wat een belevenis, we voelden ons net celebrities, volgens mij was deze groep maar wat trots dat we met hun meededen. Er was ook een prince, volgens mij van Akum, die speciaal voor ons geweerschoten afvuurde. We hebben natuurlijk ook foto’s gemaakt en ik heb stukjes gefilmd. Hopelijk zijn dit een beetje leuke filmpjes, al is het natuurlijk altijd anders om dit te zien dan om het echt mee te maken!

Toen we terugkwamen bij het ziekenhuis, bleken er twee vrouwen op het punt te staan te bevallen! Daar ben ik naartoe gegaan. Een bevalling ging heel lastig, Na de vrouw had te weinig kracht om het kindje eruit te krijgen. Ze gingen voorbereiden voor een keizersnede, maar uiteindelijk lukte het toch zonder! Kennelijk heeft de gedachte aan een keizersnede de moeder toch de moed en power gegeven om door te gaan en beter te persen. Super! k had de vrouw daarvoor al veel aangemoedigd en gerustgesteld, en nu bleek dat ze nog geen naam voor het jongetje had bedacht, zei ze dat ik die moest geven! Dus, nu heet het kindje Martin, vernoemd naar Martijn dus;) De tweede bevalling ging prima. Dus toen lagen er twee gezonde jongetjes op tafel:)

Trouwens, hier gebruiken ze één woord ontzettend veel, en dat is ‘ashia’. Ja inderdaad, precies hetzelfde als de afkorting voor ‘a student’s help in Africa’, de organisatie die ervoor zorgt dat we hier konden komen. Misschien geen toeval, maar dat weet ik niet;) ‘Ashia’ staat voor een heleboel dingen, waaronder ‘succes’, ‘je kunt het’, ‘sorry’, ‘kom op’ etc. Eigenlijk kun je er zowel iemand mee aanmoedigen als geruststellen als je medeleven betuigen. Ik vind het eigenlijk heel mooi dat je één woord voor zoveel verschillende dingen hebt, je alleen door je toon laat merken wat je precies bedoelt. Zo heb je altijd iets om te zeggen, hoef je nooit naar de juiste woorden te zoeken. In Nederland heb ik je dit wel soms, dus dat kan lastig zijn dan. Hier is de oplossing altijd ‘ashia’:)

Gisteren zat ik om 8 uur in de kerk hier in Akum, dat wilde ik nog even meemaken.
De mensen blijven hier gewoon binnenlopen, tijdens het spreken mag het niet, maar wel tijdens het zingen. Ik had m’n lange jurk weer aangedaan, zodat ik netjes gekleed was. Yvon en ik hadden zoals gewoonlijk weer veel bekijks! De mis is hier in principe hetzelfde opgebouwd als in Nederland in een rooms-katholieke kerk, met alleen hier en daar een andere volgorde en meer zang met begeleiding (trommels e.d.) Dit zorgde wel voor een leuke sfeer! Alleen, de preek duurde wel heel erg lang (volgens mij ruim een half uur) en de dienst in totaal ook. Om 10 uur waren we weer terug bij het ziekenhuis. De mensen hier putten heel veel hoop uit hun geloof:) Mooi is dat om te zien!

Gisteren zijn de anderen ook naar de Ring Roads vertrokken, voor een 2-daagse excursie. Yvon en ik wilden dat met onze vriendjes doen en de auto zat al vol dus waren wij niet meegegaan. Gelukkig hebben we er iets heel moois voor in de plaats gekregen, want we zijn gisterochtend op pad gegaan met een local om watervallen en grotten te bekijken! Supermooi, echt schitterend. Kan het niet zo goed beschrijven, misschien vertellen de foto’s me;) De weg er naartoe was ook een hele tocht, echt een soort hiken. Richard (de local) baande met een groot, scherp, soort hakmes een weg door de meters hoge rietstruiken e.d. om bij de grotten onder de watervallen te komen. Onze kleren zijn daarom nu ook ontzettend vies. Ik was echt superblij dat ik mijn bergschoenen had aangetrokken, dat kwam heel goed van pas! In het regenseizoen is deze omgeving heel mooi groen en levendig, maar aan de andere kant is de grond ook altijd verschrikkelijk glad! Schoenen met een goed profiel zijn dan heel fijn:) We zaten bij terugkomst wel onder het stof, zweet en vuil en hadden hier en daar wat schrammen. Maar, dat hadden we er wel voor over!

Nou, dat was het wel weer zo’n beetje. Vandaag niet zoveel bijzonders meer gedaan. Vanochtend bij consult wat geholpen en vanmiddag samen met Yvon naar de stad gegaan om voor haar ook een jurk te laten maken en wat boodschapjes te doen. En nu zitten we dus in het internetcafe;) Maar even een kort mailtje naar wat mensen sturen! De anderen zijn inmiddels ook alweer terug dus weer lekker met z’n allen eten straks. Nog twee weekjes en de stage zit er op! Dan lekker reizen met Martijn, zin in! Laat jullie voor die tijd nog wel even weten hoe alles hier gaat hoor;) Maar voor nu: byebye!

Liefs, Anke