Een klein verhaal over het leven hier

Hallo allemaal, daar ben ik weer!

Het heeft even geduurd, maar ik kan weer een verslagje plaatsen! Gister wilde ik het eigenlijk al doen, maar zoals gewoonlijk: TIA (this is Africa), dus alles liep weer anders dan gepland. Soms wel vervelend, maar ok, you just go with the flowJ heb alleen wel wat problemen met mn nieuwe nummer, want kan niet meer krediet opladen. Daar wilde ik vandaag ook achteraan, maar dan moet ik naar Bamenda, en dat doe ik liever niet in mijn eentje. Dus dat doen we morgen, want dan moeten we er toch nog boodschappen doen, en dan kan ik weer gewoon smsen en bellen met dat nummer! Trouwens, als jullie me bellen met een vast nummer kan ik wel gewoon opnemen als het goed is, omdat ik dan niets betaal en jullie alles;) dus als er echt iets dringend is, kun je dit gewoon doen!

Ik heb er nu voor gekozen even een verslag al thuis te schrijven, zodat ik in het internetcafé niet teveel hoef te haasten. Dus ik kan dit verslag nu zo plaatsen en als jullie dan reageren zie ik dat misschien nog wel voordat ik daar weg benJ

Hier gaat alles goed, ik heb nergens last van qua gezondheid en ben inmiddels vrij gewend aan het leven hier. Dat is maar goed ook, want ik heb nog zo’n 6 weken te gaan hier;)

Vandaag kwam ik erachter dat ik eigenlijk niet echt een indruk heb gegeven van hoe het leven hier anders is, wat bijvoorbeeld opvalt, afgezien van de werkwijze in het ziekenhuis hier. Dus misschien dat ik dat nu even kan doen. Zo leeft eigenlijk het grootste gedeelte van de Kameroenezen hier op straat. Je ziet ook weinig gewone ‘indoor’ winkels zeg maar, bijna alles wordt op straat verkocht. Als je hier door een stad rijdt, kun je je dus ook niet voorstellen dat dit land net zoveel inwoners heeft als Nederland maar wel 16x zo groot is, omdat de straten overvol zijn! Ik heb ook nog helemaal geen foto’s gemaakt hier die echt iets laten zien van het leven hier en de natuur, dit staat vooral op de film. Maar, als ik straks met Martijn gaan reizen, denk ik dat we dan wel heel veel van dit soort foto’s maken, omdat we dan toch altijd op pad zijn. Dus die foto’s komen vanzelf! En misschien dat Anna ook nog wel wat foto’s van de natuur op haar pagina heeft staan. Maar feit blijft dat je het eigenlijk gewoon moet beleven;)

Verder, zoals jullie al wel weten, is alles vrij primitief, maar het is dan ook een ontwikkelingsland. De meeste wc’s zijn of een gat in de grond of hebben geen wc-bril, dus mijn wc is al heel luxe. De douches hebben in de meeste huizen, als ze er al zijn, gewoon koud water. Hier in het ziekenhuis kan ik wel warm douchen, maar dan moet ik eerst de boiler aanzetten.

Het licht valt gemiddeld denk ik zo’n 4 keer uit per dag, dus ik ben zeker erg blij dat ik een hoofdlamp heb meegenomen. En, de mensen hier in het ziekenhuis zijn er inmiddels ook helemaal gek op haha. Elke keer als het licht uit is en je loopt bijv. langs de OK of de wound dressing room (waar wonden worden schoongemaakt, gehecht etc, zie foto) dan wordt je direct gevraagd of je je hoofdlamp wil halen. Dit is altijd wel weer lachwekkend Ze vragen ook elke keer tussen de regels door of we ze hier laten, maar ik heb die van mij in ieder geval nog nodig tijdens het reizen, dus voor mij gaat hem dat niet worden. Kleren wassen gaat hier in principe prima, maar omdat het zo vochtig is, droogt alles slecht en stinkt het dus ook sneller, dat is een beetje jammer.

Het eten is niet bepaald gevarieerd en daarom mis ik het eten in Nederland behoorlijk, vooral de groentes. Hier eten de meeste mensen gewoon rijst oid met vlees en amper groenten. Wij kopen die dan nog wel, maar er is weinig variatie. Maarja, aangezien we ook al amper vlees eten, moet je toch wat;) We eten ook zo’n 2x in de week gewoon mie uit zo’n pakje (instant noodles) met paprika en ui en dat is dan alles. Je kunt je misschien wel voorstellen dat we ook veel koekjes en snoepjes etc. eten, want dat eten is zo verteerd;) Maar Martijn, je lust hier vast wel genoeg hoor voor 3 weken, dus wees maar niet bang;) En mam, je begrijpt vast wel, dat als we terugkomen, je even een flinke goede Hollandse maaltijd op tafel mag zetten, vooral met groenten en een gehaktbal of worst ofzo haha! En, ik kijk er nu ook al naar uit om een lekkere douche of bad te nemen en weer allemaal lekkere ruikende, frisse kleren aan kan doenJ

Het weer is wisselend. Het is wel regenseizoen, dus het regent bijna elke dag wel ff flink, maar het zijn echt stortbuien en ze duren vaak niet zo lang. Daarna kan de zon dan ook zo weer schijnen. Wat wel opvalt is dat het eigenlijk altijd onweert als het regent, vooral ’s avonds. Ik weet niet precies waar dit door komt, maar ik denk dat het te maken heeft met die grote wisselvalligheid in het regenseizoen, dat daardoor koude en warme fronten sneller elkaar tegenkomen. Het is in ieder geval wel typisch. Ik denk dat als ik terugkom, ik wel even raar op zal kijken als het ineens niet onweer haha.

De dag begint hier eigenlijk om 6 uur al, als het niet eerder is, dus vaak wordt ik vroeg wakker van alle stemmen die ik hoor naast mijn kamer. ’s Avonds om 7 uur is het al donker, vaak ook heel plotseling. Het lijkt dus altijd veel later dan het is.

Wat het ziekenhuis betreft, sommige dingen blijven gek. Alles gebeurt met de hand en op papier, er is alleen een computer in het hoofdkantoor en die wordt vooral gebruikt om documenten uit te printen. Internet wordt eigenlijk amper gebruikt. Toch raak je hier wel snel aan gewend, zo zonder computer moeten werken. Ze zijn nu ook op het ‘middenpleintje’ bakstenen aan het maken, grappig om te zien hoe dat gebeurt. In NL ben je gewend die gewoon aangeleverd te krijgen. Wat ook heel gek is, is dat laatst een nieuw vloertje werd gelegd in de kamer waar alle open tuberculose-patiënten meestal liggen. Toen werden gewoon alle patiënten naar buiten geloodst, die moesten dan gewoon maar daar gaan liggen of zitten. Er lagen toen geen mensen met open TB, maar dan nog. Dat soort dingen zijn hier heel normaal, maar voor ons blijft het verbazingwekkend.

Ook het gedrag van de patiënten is nog steeds heel gek: de meest ernstige zieken kunnen er hartstikke gezond uitzien, ze gedragen zich gewoon helemaal niet alsof ze erg ziek zijn. En om dan nog te bedenken dat de mensen hier pas naar het ziekenhuis gaan als er écht iets mis is… Er is absoluut geen sprake van medicalisering ofzo, integendeel! Het is echt anders dan in Nederland wat dat betreft, waar veel mensen voor ieder wissewasje maar naar de dokter gaan.

Zo, ik denk dat dat het wel ongeveer was, wat ik te vertellen heb over het leven hier. Tenminste voor nu;) Het is ook wel moeilijk dingen te bedenken, want we zijn hier nu ook wel weer aan gewend! Dus sommige dingen zijn heel vanzelfsprekend geworden, ondanks dat het leven hier wel totaal anders is. We kijken er bijv. helemaal niet meer van op als de stroom ineens weg is en aan de rijstijl en het op elkaar gepropt zitten in een taxi ergeren we ons ook weinig meer. We passen ons aan en dat is maar goed ook. Anders zouden we gillend gek worden, zeker van het ellenlange wachten overal. Als we hier bij het ziekenhuis aankomen, voelt het ook wel als één of ander ‘thuis’, dus dat is goedJ. Maar dat wil niet zeggen dat we Nederland en alle vrienden en familie daar ineens niet meer missen hoor;) op sommige momenten zou ik wel liever gewoon daar zijn, ondanks het ‘alles op zijn tijd’, relaxte leventje hier.

Nou, ik zal nog even een kort verslagje plaatsen over de afgelopen dagen, dus lees dat ook maar even!


Liefs, Anke