Een update vanuit het ziekenhuis:)

And again, hello!

Nou, ik zal jullie nog even een update geven van de gebeurtenissen hier in het ziekenhuis.

Afgelopen vrijdag was een vrij heftige dag. ’s Ochtends heb ik voor het eerst een venapunctie afgenomenJ (zie foto’s!) Dat was best wel even spannend, en het ging de eerste keer ook niet helemaal goed, want ik zat net naast het vat. Gelukkig kon ik dat goed herstellen en hebben we daarna onze bloedgroep en bloedbeeld kunnen testen. Mijn bloedgroep was, zoals verwacht, A negatief. Wonderbaarlijk genoeg was mijn Hb ook hoog-normaal, en gelukkig was de WBC (witte bloedcel aantal) ook normaal en had ik dus geen infectie;)

Hierna zijn we bij een verwijdering van een synoviale cyste op de hand geweest. Het bleef raar om te zien dat de arts eigenlijk de assistent was van de verpleegkundige, al dat gewroet van hem, niet normaal. Het lijkt ook alsof hij lacht om allemaal dingen die niet leuk zijn en verder is hij gewoon een beetje apart (en kan slecht Engels). Ach, hij weet ook wel een heleboel, maar het beeld dat we van hem hebben is niet echt positief. Toen ik en Yvon weg waren gegaan (alleen Anne-Floor bleef daar), werd het meisje ineens wakker uit haar roesje en toen hebben ze het hechten gewoon zonder verdoving afgemaakt! Verschrikkelijk, maar zo gaat het hier gewoon.

’s Avonds hoorden we dat er een bevalling gaande was en dus zijn Anne-Floor, ik en Saskia daarheen gegaan. In de verloskamer bleek alleen dat de zwangere vrouw al aan het persen was, terwijl ze nog geen volledige ontsluiting had. Hierdoor daalde de foetus teveel in en kwam in foetale nood. Er was ook meconiumhoudend vruchtwater. Toen werd besloten tot eens spoedkeizersnede. De arts werd opgetrommeld en de vrouw werd voorbereid. Het liep allemaal niet heel soepel, want ze had zichtbaar enorm veel pijn en was gespannen, waardoor ook de katheter eerst niet goed ingebracht kon worden. Uiteindelijk is ze om half 9 naar de OK gebracht. Wat ik daar heb gezien is amper te beschrijven. Ik weet niet of de arts ooit een keizersnede had gedaan, maar het leek er niet op alsof hij echt doorhad wat hij moest doen. Hij zat op een gegeven moment met z’n hand echt te wroeten in de baarmoeder om het hoofdje naar buiten te halen, maar kreeg dat niet voor elkaar. Uiteindelijk kwamen eerst de billen en de benen, toen de armen en na heel veel moeite het hoofdje. Wij hadden alledrie zoiets van: dat kindje gaat het nooit meer redden. Het was helemaal levenloos en grijs… We stonden in shock toe te kijken hoe de anesthesist en een verpleegkundige het kindje gingen reanimeren (met gaas voor de mond bij beademen en een slangetje om het meconiumhoudend vruchtwater uit de longen te krijgen) en de arts en assistent het bloedbad dat bij de vrouw was aangericht, probeerden te verhelpen. Uiteindelijk is het kindje succesvol gereanimeerd, echt wat een helden die vrouwen. Ik weet sowieso niet wat dit ziekenhuis zonder de anesthesist moet, maar dit was echt knap werk. Wat een heldinnenJ Ik had vaker gehoord dat kinderen zelfs na 20-30 min zonder zuurstof nog succesvol gereanimeerd konden worden, maar dit had ik niet verwacht. Langzaam kleurde het kindje bij en huilde en bewoog het steeds meer. Uiteraard weten we niet hoe het kindje er later uit gaat komen (qua hersen- en andere schade), maar op dat moment ging het goed. Met de moeder ging het iets minder, ze waren erg lang bezig met het dichthechten van haar buik en ze heeft veel bloed verloren. Gelukkig heeft ook zij de bevalling (voorlopig) overleefd.

Ik heb nog nooit een bevalling gezien en om dan direct op deze manier te beginnen met een keizersnede is wel erg heftig. Later tijdens deze stage kan ik vast nog wel een keer een ‘gewone’ bevalling zien en dan ben ik – hoop ik – wat minder geshockeerd.

Zaterdag zijn we naar Foumbot gegaan. Hier zijn Margriet en Simone nog een tijdje, en het leek ons leuk hen eens op te zoeken. De reis er naartoe was gelukkig niet zo lang en ik begin me ook wat veiliger te voelen in het verkeer hier, ondanks dat het nog steeds eigenlijk heel gevaarlijk rijden is wat ze doen. We zaten nu ook in een minibusje, 4 man op een bank en dan 4 banken, plus nog 2 mensen voorin naast de chauffeur. Heerlijk vol maar ik wen eraan en het doet me daarom weinig meer. We hebben onderweg weer heel wat mooie natuur gezien. Ik dacht nog: misschien kan ik er foto’s van maken, maar uiteindelijk heb ik dit niet gedaan. Het worden toch geen mooie foto’s vanuit de auto en het ‘ervaren’ en ‘zien’ van al dat moois kun je ook niet vastleggen. Ik hoop alleen dat ik deze rit nog wel met Martijn kan doen als we rond gaan reizen, zodat ik niet de enige ben dit het heeft gezien.

In Foumbot was het een stuk warmer en ook aardig druk. Ik had het idee dat het maar een klein dorpje was, maar het zag er nog best groot uit! In ieder geval een stuk groter dan Akum en het voordeel is dus dat je alles bij de hand hebt, inclusief internetcafé en Western Union. Het gebouw waarin Margriet en Simone zaten was misschien iets armoediger, maar het scheelde niet veel en was sowieso wel een heel stuk groter, inclusief woonkamer! Er was plek voor 10 man en er zaten er maar 2. Iedereen van ASHIA zit hier en dat is ook makkelijk. Ook kun je hier eten laten halen en koken door een local, wat erg lekker schijnt te zijn (maar wel vrij duur). De ziekenhuizen in Baigom en Foumbot zijn wel nog een stuk erger dan hier. Wij dachten dat het hier al slecht was, nu blijkt dat dit echt één van de betere ziekenhuizen is. In Foumbot/Baigom hebben mensen vaak gewoon echt geen geld en dan worden ze ook echt niet geholpen, zelfs niet als ze onder de wonden zitten door een ongeluk of wat dan ook. Verdovingen zijn vaak ook geen geld voor en de hechtdraden zijn zo dik als een waslijn, zo hebben we ons laten vertellen.

Ik heb er over nagedacht om toch nog te switchen naar Foumbot voor 2 weken, omdat zes weken in Akum wel erg veel is. Je verandert dan van omgeving, ervaart andere dingen en dat is ook leuk. Jammer is alleen dat er echt veel muizen in het huis zitten, die ook gerust over je dekbed heen gaan lopen. Dat vind ik dan weer niet zo fijn. Daarnaast zitten Margriet en Simone hier nog maar één week zitten en komt er daarna voorlopig (tot in augustus) niemand meer. Dus heb ik met Anna overlegd of wij misschien met z’n 2en na 4 weken in Akum naar Foumbot zouden gaan. Het is namelijk ook nog eens zo dat hier deze week nóg 5 mensen bij komen en we dan in totaal met z’n 13en zijn, wat gewoon echt veel en veelste veel is. Maar uiteindelijk hadden we allebei niet zo’n zin om nog ineens te gaan switchen, zeker omdat we nu gewend raken in Akum, en dus blijven we waarschijnlijk gewoon hier.

We zijn in Foumbot bij Bernadette thuis gaan eten en daarna zijn we naar een nachtclub geweest. Hier hebben we tot 2 uur staan dansen; het was erg gezellig! Wat ik zo bijzonder vind is dat hier de meeste mensen op de dansvloer mannen zijn, waar het in Nederland vooral de vrouwen zijn. De mannen hier hebben ook helemaal geen schaamte o.i.d. en gaan helemaal los. Het nadeel aan deze schaamteloze mannen is dat zo ook constant met ons wilden dansen (ook omdat we blank zijn) en dat wordt op een gegeven moment wel een beetje vervelend. We wisten dat dit zou gebeuren, maar toch had ik op dat moment wel zoiets van: geef mij de Nederlandse mannen maar, want de meesten stoppen gewoon met tegen je aanrijden als je zegt dat ze dat moeten doen haha.

Zondag zijn we in Foumbot over de markt gelopen; het was echt superdruk! En je vond er echt zóveel spullen, alles op de grond op zeilen uitgestald en ook zoveel troep eigenlijk. Maar wel leuk om even te zien. Hierna hebben we geluncht met stokbrood (lekker, even wat anders) en een zoete donutachtige bol en een koek. Dit smaakte erg goed! De rit terug naar Akum was jammer genoeg de worst trip ever till now. Ik zat achterin en volgens mij hadden de wielen daar amper mee vering, want echt letterlijk elke hobbel in de weg kon je voelen. Daar kwam nog eens bij dat de chauffeur volgens mij harder reed dan de chauffeur van gisteren, tenminste dat idee hadden we. Gevolg: het leek net of we een andere weg dan de heenweg reden, want we konden ons niet herinneren dat het zo’n slechte weg was. Na afloop hadden we allemaal last van de rug en benen en waren we blij dat we in Akum uit konden stappen.

Gisteren is er nog iemand uit Nederland aangekomen, Ali, een student uit Saoedi-Arabië die in Maastricht studeerde. Dus, nu een man bij het hele vrouwengezelschap! Verder heb ik vandaag met Anna de registratie van de patiënten op consult gedaan. In het begin was dit wel ff hectisch, omdat iedereen nummers door elkaar heen riep en daardoor de hele volgorde gemixt werd, maar we pakten het snel op en deden iets nuttigs. ’s Middags heb ik eigenlijk niets meer gedaan in het ziekenhuis. Wel zijn we jurken gaan passen bij de kleermaakster! Ze waren echt mooi geworden! Alleen iedereen had problemen met het aankrijgen, omdat de ritsen vaak te kort waren, zodat je de taille niet over je schouders heen kreeg, dus bijna iedere jurk moest worden aangepast. Ook was mijn lange jurk te kort dus heb ik gevraagd of ze die langer kon maken. Aangezien er een zoom van zo’n 15 cm was, was dit niet zo’n probleem. De jurken zijn niet perfect, maar als ik het echt nog iets anders wil, kan ik misschien altijd mijn moedertje nog even lief aankijken of zij misschien de boel wil aanpassen…?;)

Vandaag heb ik nog samen met Anna geholpen van het vaccineren van baby’s, dit was ook wel leuk om te doen. Verder niet zoveel bijzonders meer!

Nou, dit was het weer voor vandaag. Ik hoop dat jullie het leuk vonden deze 2 verslagen te lezenJ Misschien lees ik jullie reacties straks nog en anders tot later!

Liefs, Anke